Tragiczny los placówki AK polegał na tym, że w tej nierównej walce o wolność Ojczyzny, podobnie jak we wrześniu 1939 roku byliśmy osamotnieni. Za dużo nadziei pokładaliśmy w pomoc USA i Wielkiej Brytanii, a oni za naszymi plecami i bez naszej wiedzy już w 1943 r. (Teheran) zdecydowali, że granica wschodnia Polski będzie na Bugu. Władze radzieckie traktowały więc kresy jako swoje własne tereny, niszcząc wszystko to, co Armia Krajowa zdołała osiągnąć.  

Rozpoczęła się gehenna Polaków. Ciągłe ścigania, aresztowania, tortury i publiczne egzekucje jak ta 06 lutego 1945 r. w Trokielach, o której wyżej pisałem. Trokielscy akowcy, po wyrwaniu się z okrążenia pod Wilnem, wrócili na swój macierzysty teren i usiłowali podjąć nierówną i beznadziejną walkę. Społeczeństwo Trokiel solidaryzowało się i popierało tę walkę, widząc w niej jedyną możliwą formę wyrażenia swoich patriotycznych uczuć.

Po zatrzymaniu letniej ofensywy Armii Czerwonej na Wiśle, tereny Kresów zostały gęsto nasycone wojskiem, co określono humorystycznie, że „żołnierzy sowieckich jest tak dużo jak grzybów po deszczu, bo pod każdym drzewem i krzakiem w Trokielach spotyka się kozaka”.

W takich warunkach Placówka nie miała najmniejszej szansy przetrwania, została rozbita przez specjalnie utworzone grupy operacyjne NKWD. Władze sowieckie oficjalnie ogłosiły, że do połowy 1946 r. działalność „białych bandytów” została całkowicie rozbita. Mieszkańcy Trokiel są innego zdania i twierdzą, że strzały w lasach jeszcze było słychać na początku lat 50-tych.

W tej nierównej walce musieli przegrać mieszkańcy Kresów, broniący do końca skrawka swojej ziemi. Za tę ziemię wielu z nich oddało to, co mieli najcenniejsze, własne życie. Będziemy o nich zawsze pamiętać, choć nie wiemy gdzie są ich żołnierskie mogiły. Trokielscy bracia, ci co los Was zmusił do opuszczenia rodzinnych stron, gdziekolwiek obecnie przebywacie dziś w Dniu Święta Zmarłych, na swoich obecnych cmentarzach, pod krzyżem poległych za Ojczyznę, zapalcie znicz z myślą o bohaterskich członkach Placówki AK w naszych kochanych Trokielach