Adam Łoszakiewicz ps„Iskra”.

Nie dane mnie było wyrwać się z sowieckich kleszczy

A było już tak niewiele aby spełnił się zaplanowany plan

Zabity, spocząłem u siebie na kresowej umęczonej ziemi

Przez wieczność będę tu oczekiwać na ciebie kochana Polsko.

Cierpliwie będę na ciebie tu czekać , choćby do końca świata

Ja cierpliwy, ja się modlę żarliwie  i wymodlę tu Polskę,

Ona mi śni się tu w grobie, choć jej tu już nie ma

Nic mi nie trzeba od was rodacy, tylko modlitwy, by to się spełniło.

Przeżyłem życia lat dwadzieścia cztery

Resztę życia ofiarowałem Tobie Ojczyzno

Jestem u siebie, choć na obcej teraz już ziemi

Mogiłą, zachowałem Kresów skrawek dla Ciebie Polsko.

Zgasłem ja „Iskra” , ale nie zagasła iskrząca tu polskość

Wykrzesa ją niezaginiona tu pamięć Niezłomnych

Ich duch przemierza tu polskie ogniska iskrzące wiarą

Nad Niemnem, gdzie  płoną nieustannie polskie serca.

Ległem w boju na swojej kresowej ziemi od kuli sowieckiej

Co krwawo dławił, aż zawładnął spłakaną mą ziemię ojczystą

Ale większy niż ból dławiła gorycz i żal patriotów  w Polsce

Bo przez rodaków zamęczonych i zakopanych jak psy, bez pogrzebu.

Oddział „Iskry” wykonał kilka akcji wspólnie z placówka 311 /Grupa samoobrony placówki Bieńkiewicze (nr 311), dowodzona przez J. Gadon-Lelewską „Rusałkę”, składała się z 22 osób/.

Iskra współpracował z Joanną Gadon – Lelewską ps. Rusałka”, która z zalecenia                        ppor. „Ragnera” objęła dowodzenie oddziałem po aresztowaniu przez NKWD poprzedniego dowódcy. Rzadki to przypadek, aby dowództwo nad odziałem powierzone i sprawowane było przez kobietę. Stąd i poświęcam uwagę tej odważnej kobiecie.

Pamięci Joanny Gadon – Lelewskiej ps. Rusałka”

komendantki placówki i oddziału 311(AK-Bieńkiewicze)

(od stycznia – do 20 lipca 1945 r.).

Pojmanej przez NKWD i zamęczonej w 1946 r.

RUSAŁKA

Niewiasto, niezwykłą, bo nieprzeciętną byłaś kobietą

Skoro podporządkowali się tobie bitni mężczyźni

Pod komendą miałaś przeszło dwudziestu chłopa

Dowodząc w Lidzkiem akowskim oddziałem

Występującym zbrojnie przeciwko sowieckiemu najeźdźcy

Samodzielnie lub wspólnie z oddziałem „Iskry” (kpr Adama Łoszakiewicza)

Przeprowadzając czynnie akcje samoobrony kresowej

Dopóki polskość była jeszcze bijącym sercem Kresów.

Nie ballad, romansów i liryk byłam ja rusałką

Lecz akowski to był mój pseudonim

Wojna i okupacje nie były czasem na romantyzm

Choć ludzie od rzeczywistości uciekali w marzenie bajek.

W kazamacie więzienia ścian płaczących wilgocią

Widokiem podobna byłam upiorom niźli rusałki

Skatowanego ciała krew skapywała mi z piersi

Skarmiałam nią opuszczoną na kresach polskość.

Toczcie więc kaci krew ze mnie sycąc się zbrodnią

Nasycając też polskość pokarmem z mego cierpienia

Byś trwała jak dotychczas niezniszczalna, choć niszczona

Choćbyś nie chciała już tu być, nas wyrzekłszy się Polsko.

Upajajcie się bracia moją męką, cierpieniem i śmiercią

Aby zgorzkniałe myśli ustąpiły miejsca hartu ducha i walki

Krew moja leje się w upodleniu w zapomnienia rynsztok 

Pogardą nasycam nią szmatę w obraz waszej flagi - sowieci.

Zapijaliśmy krwią, zamęczonych naszych najbliższych,

Czarny chleb zniewolenia i niewolniczych łagrów,

A każdy z nas krzyżem był cierniowym cierpienia

Myślących po polsku, umęczonych życiem w poniżeniu.

Opluwani za swoją tożsamość i z niej karczowani,

Ogołoceni z tradycji, byliśmy jak szkielet bez mięśni

Duch nas Boży prowadził pośród bezwzględnej rusyfikacji

I wytrwaliśmy w polskości wykarmieni Jej krwawiącą piersią.

Byłaś w każdym z nas „Rusałko” ostoją uporu i niezłomności

Trwających w polskości na krwawiących i spłakanych Kresach.

Szkoda każdego ludzkiego życia, każdej ze stron, lecz najbardziej tych prześladowanych