Pietrusiewiczów, które nie założyło własnej rodziny. W czasie porodu uszkodzono jej obojczyk, nie
  było wówczas warunków na leczenie i wyrosła na osobę niepełnosprawną. Mimo tego, była to osoba bardzo pracowita, pobożna i bez reszty oddana pracy społecznej. Wyjątkowo – jak na trokielskie warunki dużo przeczytała książek z biblioteki., którą prowadził kierownik szkoły pan Barburski. Dzięki zamiłowanią  kulinarnym nauczyła się świetnie gotować i robić różne wypieki. Chętnie dzieliła się tymi umiejętnościami z sąsiadkami, pomagała przygotowywać uroczystości rodzinne takie jak: wesela, chrzciny, imieniny, itp. Uprawiała przydomowy ogródek z kwiatami, rozdawała wyhodowane przez siebie nasiona i sadzonki podczas zebrań koła gospodyń wiejskich. Na procesje Bożego Ciała z udziałem cudownego obrazu Matki Boskiej Trokielskiej, przygotowywała zawsze całe kosze kwiatów. Każdego roku we wszystkie dni maja organizowała „majowe” przed figurką matki Boskiej stającej przed domem. Pomagała ojcu w realizowaniu zasad chrześcijańskiego stylu życia w rodzinie. Opiekowała się wodą święconą, gromnicą, święconymi wiankami, obrazami świętych, przestrzeganiem postu, itp. W czasie burzy wystawiała w okno święty obraz, zapalała gromnicę i odmawiała litanię, a wszyscy domownicy na kolanach za nią powtarzali. Po śmierci rodziców cały czas mieszkała z najmłodszą siostrą Jadwigą. Swą pracowitością, bezinteresowną pomocą potrzebującym przestrzeganiem i propagowaniem zasad wiary chrześcijańskiej zasłużyła na pamięć potomnych. Pochowana jest na cmentarzu w Okonku