Najmłodszym dzieckiem w rodzinie Pietrusiewiczów była córka Jadwiga ur. w 1922 roku. Otoczona była troskliwą opieką nie tylko rodziców, ale tez liczną rzeszą starszego rodzeństwa. Ukończyła szkołę podstawową w Trokielach.

Miała wrodzone zdolności manualne, pięknie haftowała, robiła na drutach. Malowała pisanki na Wielkanoc, wycinała ozdoby choinkowe i troszczyła się o estetyczny wygląd domu. Miała ładny charakter pisma, pomagała sąsiadom pisać podania do gminny i prowadzić korespondencje z synami odbywającymi służbę wojskową. Tego rodzaju pomoc była niezbędna, bo znaczna część mieszkańców Trokiel nie umiała pisać. Pod jej opieką był ogródek z kwiatkami. Wyhodowane kwiaty w jej ogródku zdobiły cudowny obraz Matki Boskiej w trokielskim kościele. Jako najstarszy wnuk w rodzinie Pietrusiewiczów, traktowałem ją jak koleżankę, bo była ode mnie starsza zaledwie o 9 lat. Prowadzała mnie do przedszkola i przygotowywała do pierwszej Komunii. Zamiast pójść do przedszkola lub kościoła, namawiałem ją by , w tym czasie pospacerować po lesie. Ale nigdy z mojej propozycji nie skorzystała. W czasie okupacji za namową kolegi Władysława Mickiewicza, włączyła się w nurt działalności konspiracyjnej. Pełniła rolę łączniczki w palcówce AK w Trokielach, a oddziałem AK, dowodzonym przez „KRYSIA”. W 1943 wzięła potajemnie ślub z dotychczasowym kolegą z konspiracji. Z tego małżeństwa w 1944 roku urodził się syn, któremu dano imię ojca Władysław. Syna wychowywała prawie sama, bo mąż był bez reszty pochłonięty pracą konspiracyjną. Po ponownym wkroczeniu wojsk sowieckich do Trokiel, rozpoczęły się prześladowania członków AK, które nie ominęły jej męża, został stracony na szubienicy. W obawie przed represjami ( u sowietów zawsze całą rodzina była winna) ze strony NKWD, ojciec Jadwigi wywiózł ja potajemnie razem z dzieckiem do Radunia, gdzie mieszkała jej starsza siostra Aleksandra. Po zakończeniu wojny, Polacy z Trokiel rozpoczęli wyjazdy do Polski. Jadwiga postanowiła pozostać na ojcowiźnie, miejscu gdzie spoczywają prochy brata oraz obojga rodziców. Liczyła, że przetrwa okupacje sowiecką i wróci do Trokiel znów wolna Polska, za którą oddał życie mąż i wielu sąsiadów. Niestety, szybko się zorientowała, że Polska od Trokiel jest coraz dalej. Postanowiła skorzystać z okazji i wyjechała do Polski. Osiedliła się w Okonku, pracowała w miejskim urzędzie, a później w biurze Fabryki Bawełnianej. Wyszła ponownie za mąż za pracownika PKP Tadeusza Wasilewskiego, który adoptował jej syna Władysława. Udzielała się społecznie w pracy Rady Kościoła, kółku różańcowym. Część swojej emerytury przeznaczyła na budowę nowego kościoła w Szczecinku .Mimo poprawnego pożycia z drugim mężem, ciągle wspominała męża z okresu okupacji i pieczołowicie przechowywała nieliczne po nim pamiątki. Na łożu śmierci prosiła syna, by listy od jego ojca włożył do trumny. Zmarła w wieku 70 lat..