Sobaniec Wojciech

Była to jedna z najbiedniejszych rodzin w Trokielach, którą nie ominęły wszystkie nieszczęścia, które prześladowały osadników na kresach wschodnich II Rzeczypospolitej. Przyjechał z Polski centralnej, stać go było na kupno zaledwie 4 hektarów zarośniętych krzaków ziemi. Zamieszkiwał z rodziną w szałasie. Gdzie brakowało wszystkiego z chlebem włącznie. Karczował krzaki i na małych poletkach siał żyto, by można było przeżyć. W tym czasie w Trokielach panowała epidemia tyfusu, która szczególnie „upodobała” sobie rodziny biedne i atakowała głownie dzieci niedożywione. Brak odpowiedniej opieki lekarskiej robił spustoszenie w rodzinach wiejskich. Rodzina Sobańców cała zachorowała na tyfus, najpierw zmarło dwoje najmłodszych dzieci, później matka. Ocalał z choroby ojciec i dwóch synów Stanisław i Józef. Mimo biedy i choroby, ale dzięki odporności i samozaparciu postanowili żyć w tak okaleczonej przez los rodzinie. Ojciec prosty chłop, umiał zaledwie czytać, postanowił sam wychować synów. Chował ich w spartańskich warunkach, zastępował jak tylko umiał matkę i od najmłodszych lat uczył ich samodzielności. Synowie nie mieli dzieciństwa, tak jak ich rówieśnicy, ale wszelkimi siłami wspomagali wysiłek ojca, który zabiegał, by przetrwać zimę, a później lato, aby dorośli do pełnoletniości. Synowie słuchali ojca i nie stwarzali żadnych kłopotów wychowawczych. Przed każdym posiłkiem na kolanach odmawiali pacierz i smakowało im wszystko, co przygotowała ojciec. Na gospodarstwie mieli tylko jedna krowę kilka kur, a za wynajem konia, trzeba było odrabiać. Od najmłodszych lat synowie znali się na pracy w gospodarstwie i dzięki temu gospodarze ich chętnie zatrudniali przy żniwach. Wielokrotnie Józek u nas kosił zboże, odrabiając za wypożyczenie konia do prac gospodarskich. W tak trudnych warunkach wyrosili synowie Sobańca na zdrowych, silnych, odważnych i przywiązanych do ojcowizny obywateli Trokiel. 

Gdy rozpoczęła się II wojna światowa, Polska dostała się pod okupację i rozpoczął się ruch oporu, obaj synowie oddali się bez reszty pracy konspiracyjnej, działali w Armii Krajowej. Los rodziny od początku do końca pobytu w Trokielach, był całym pasem tragicznych przeżyć, epidemia tyfusu, dorastanie bez matki i walka w szeregach AK. Stanisław na początku 1944 roku zawiera związek małżeński z córką Wardy, jesienią zostaje złapany przez NKWD i wszelki ślad po nim zaginął. W krótkim czasie umiera ojciec. Dopiero po upływie 15 lat dowiedzieliśmy się, że Stanisław został zesłany do pracy w kopalni na Syberii bez prawa korespondencji. Żona i jego rodzina uznała męża za nieżyjącego i po 10 latach wyszła za mąż  i założyła nową rodzinę. Stanisław dzięki niesłychanej odporności na trudy życia, jako jedyny z nielicznych przeżył zesłanie i został zwolniony. Rozpoczął poszukiwania rodziny za pośrednictwem Czerwonego Krzyża, odnalazł brata i żonę. Z wielkim żalem pogodził się z rzeczywistością. Nie rościł pretensji do żony, pogodził się z losem i postanowił rozpocząć życie od nowa. Odwiedził znajomą rodzinę z Trokiel, która mieszkała w Okonku i ożenił się z Hanką Balcerzyk. Zamieszkał obok brata Józka w Chociwelu i tam mieszka do dziś. Brat Józek ginie w wypadku samochodowym wiec otacza troskliwą opieką rodzinę po zmarłym bracie. Żona ma o to do męża pretensje, że opiekuje się rodziną brata, zaniedbuje własną, zabiera dzieci i przyjeżdża do Okonka gdzie mieszka do dziś.