Autorem niżej wymienionych wierszy jest Pan Wiesław Hryniewicz zam. w Łomży, który wyraził zgodę, bym zamieścił je na swojej stronie internetowej. Rodzina Hryniewczów wywodzi się ze wsi Żyżma koło Trokiel. Dziadek autora wierszy Stanisław Hryniewicz, był członkiem Armii Krajowej i współpracował a Komendantem Placówki AK w Trokielach, ppor. Władysławem Mickiewiczem. Ojciec Leonard Hryniewicz , jako kilkunastoletni chłopiec był kurierem Armii Krajowej między .Zyżmą a Trokielami.

Jam… utrącony –

Odtrącony,

Orzeł nadniemeński -

Lidy

Polski – herbu Pogoń

Zagubiony…

pomimo, że jestem już od dawna w Polsce mej najdroższej

co mnie dzieckiem w potrzebie z rodzicami przytuliła i dalej

hołubi. Kiedy to znalazłszy w niej miejsce wżyłem się tam

i dalej się wżywam, to jednak nie zaprzestałem jako chory ptak

błędnie kołować. Bo choć to wydaje się dziwne, ale ja wciąż

w niej czuję się obco – ja Kresów Orzeł Beznożny –

jakby duch inwalida tamtej Polski, szukający wciąż w Niej

siebie – jak ślepiec bez oczu zbrodniczo wyłupionymi, by kata nie

móc upokorzyć przebaczającym spojrzeniem swych pustych

oczodołów. Upiorną grozą spojrzenia ciemności upokarzam kata i

składam za oprawcę w ofierze swój ból i cierpienie, aby

opamiętał się i nawrócił się na dobro, skoro błądzi.

Post Scriptum

I przez to, nie mogłem w Macierzy się odnaleźć, aby wzlecieć dla jej Wielkości.

W tej Macierzy godzącej się i zarazem nie godzącej się na fałszywą przyjaźń z Faryzeuszem ze Wschodu, piewcą pokoju i demokracji, a zarazem gnębiciela moich Kresów, Godności i Prawdy. Tego Wandala – sprawcy bezmiaru zniszczeń kresowej polskości i znikczemnienia innych żyjących tu nacji

- widocznej z cokołu pomnika, górującego niezłomnie i dumnie na cmentarzu w Lidzie, na którym ostały się tylko moje oderwane szpony, wpięte w kamień cokołu zaciśniętymi pazurami w nieugiętym trwaniu, na zawsze i nie do oderwania od tego miejsca, miasta i od tej ziemi kresowej.

Ja - Orzeł,

przez sowietów zrzucony z cokołu,

na ziemię

i rozbity.

Roztrzaskany.

Opluty i zbezczeszczony.

Pogardzony,

i zadeptany

Wdeptany w ziemię

I tu-że połączony z kośćmi przodków,

wspólnego dziedzictwa i naszego świadectwa -

Jestestwa w trwaniu polskości i białoruskości.

Duchem żyłem w umysłach i sercach

ludzi Kresów i z Kresów

rozrzuconych po świecie,

od Ameryki, poprzez Europę i Polskę, aż po Kamczatkę

I mieszkających Tu, przede wszystkim, na Białorusi,

Trwających przy swoim godną postawą.

Jestem - każdym to z Was,

a Wy – jesteście - i każdy z Was mną jest -

Orłem Nadniemeńskim

Aż w końcu pomyślny nadszedł dziejowy czas,

/Wam też to zawdzięczam Krajanie,/

Iż mogłem osiąść w Lidzie ponownie na pomnika cokole,

I wrosnąć, w ostałe, zaciśnięte szpony

odradzającej się polskości i chwałę Białorusi,

Na wspólną Wielkość Ojczyzny-Matki.

Białorusini! - Polacy! - rodacy

„Pogonią” złączeni my w Jedno,

Połączeni bielą i czerwienią swoich flag

i wiekowym z sobą do końca sąsiedztwem.

To nic, że granica bardziej nas teraz dzieli

Duch bratni jest ponad przepaście.

Osadziłem się tu w Mińsku na Placu Zwycięstwa

Lecz widzę tam tylko Rosję z cokołu pomnika,

gdy swojskość białoruska jest w podziemiu,

zmrożona sowiecką wciąż nocą polarną

ale wybudza się ze snu białoruski naród

sercem swoich patriotów - białoruskich i polskich.

Baćka, bądź nam i Cesarzem, ale białoruskim!

Prowadź - jeżeli umiesz - ale „po naszemu, tutejszemu”.

Skrzydła moje trzepoczą w poszumie Niemna

Nadając bieg historii naszych oczekiwań

To tu! tworzy się znowu nasza wspólna historia

I duma z tego, iż jesteśmy znowu razem

Jednym Bratnim Ojczyzny Narodem.