Niosłem Polskę, mój ten krzyż na plecach.

Ostatnią drogą naznaczoną cierpieniem.

Myśli o Niej bólem rozdzierały mnie płomieniem

i dławił się oddech, od pętli szubienicy

Zaciskającej się na szyi .

Wyrwał się okrzyk mego ostatniego tchnienia:

„Jeszcze Polska nie zginę...

Szarpnięcie oprawcy – i zacisnęła się pętla.

Odcięła światło życia w mroczną przepaść na wieki,

a wiatr poniósł w pole słowa polskiego zamęczonego żołnierza,

które od drzew w lesie odbiły się łoskotem

i powróciły głuchym echem, jak zza grobu,

wyrażając raz jeszcze ostatnią jego wolę,

by „Polska nie zginęła”

i w sercach ludzi tu przetrwała.

I nie zginęła myśl o Niej,

bo prawda nie umiera.

Zgnił prześladowca i gnije jego dzieło.

Przeminął czas jego i nastało Nowe.

Ziściło się życzenie i słowo w czyn się przeobraża

idzie na nowo do Trokiel Polska, co się tu Odradza.

Jak dawniej – idzie pielgrzymką,

Matki Bożej Trokielskiej zasługą

promieniejącą wokół Łaskami Cudownymi.

Na Białoruś co oddycha jeszcze tu Rzeczypospolitą.

Byłaś przy mnie tamtego dnia Matko

Widziałaś to STRASZNE, słyszałaś i mnie czułaś.

Jakże było nam ciężko.

Ból przeżywaliśmy oboje i cierpienie.

Ja raz to przeżywałem, a wielokroć razy Ty,

przez wieki, za nas Wszystkich.

Zapomniany dla Polski żyję w Tobie Matko.

Przypominam się Polsko, gdyż za Ciebie zginąłem.

Przebaczam oprawcom – na nic wam to się zdało,

bo zło zawsze kiedyś musi ustąpić Dobru.

Modlę się za was Oprawcy. Niewdzięczna - i za Ciebie Polsko,

gdyż potrzebujecie, jak ja modlitwy.